Als kleine wijsneus heb ik zo’n beetje van mijn vierde tot mijn veertiende, van lente tot najaar ieder weekend op het water doorgebracht. De boot van mijn ouders was vertrouwd. In de natuur, in en op het water zijn, het was wat ik kende. Ik heb wat verzucht, of we toch niet eens ‘echt’ op vakantie konden, want die boot had ik nou wel gezien. Pas jaren later ben ik gaan zien en waarderen hoe fijn het was om zo vaak zo dichtbij de natuur te leven. Ik heb er mijn tik aan overgehouden dat ik, wanneer ik een bijzondere vogel zie, als een kleuter op en neer kan springen van plezier. Kijk dan, kijk, een… vul maar in; lepelaar, kievit, goudvink. Ik word er blij van. Waarop er dan thuis vijf man met open mond naar me zitten te kijken en zich afvragen of het niet beter is me een weekendje naar een rustoord te brengen.

Hoewel ik enorm geniet van mijn eigen ‘gedoetje’, met vaste gewoonten, tradities wat al niet meer, vind ik het heerlijk om te blijven ontdekken. Ergens zit er een vrolijke huismus in mij verscholen. Maar ook huismussen zijn vogels die de vrijheid willen voelen. Nieuwe horizonten willen ontdekken. Ergens op een tak vrolijk voor zich uit willen fluiten. Geen gedoe, gewoon vrij.

Er zijn perioden dat ik erg druk ben en heel erg vast houd aan mijn routines, niet te veel ‘gekkigheid’ eromheen kan verdragen. Ik zekerheid zoek en balans wil houden. En ik soms zelfs een tikkie doorsla. Want de was moet op orde en op kleur in de kast, alles schoon, geen discussie over mogelijk. Totdat ik merk dat ik er net iets te veel naar neig. En ik kribbig wordt wanneer iets anders loopt dan gepland. Dan weet ik, het wordt tijd om los te breken. Vaak lukt het me zelf, soms heb ik even een flinke duw van buiten nodig. Maar actie komt er. 

Zo zijn Leuke man en ik afgelopen zomer op zeilles gegaan. Het stond al lang op mijn wensenlijst, maar bleef altijd op de pagina ‘leuk voor later’. Maar ja, hoe lang blijf je wachten op later. Later was nu geworden, dus haar op zolder, neus in de wind en gaan. Wat een leuk iets bleek dit! Kramp in mijn kaken van de grijns op mijn kop (godzijdank zijn er geen foto’s gemaakt) op het moment dat ik de boot lekker op z’n kant door de wind kon loeven. 

We hebben weer eens ouderwets plezier gehad samen. En waar we elkaar echt nog wel eens de tent uit kunnen vechten op het moment dat de ander iets doet wat net niet de bedoeling is, ging het tijdens het zeilen zomaar in harmonie. En ja, het zal ook geholpen hebben dat we de eerste zes keer een vriendelijke instructeur mee hadden. Een vrolijk stukje competitie wie als eerste de knopen kon leggen, de vaarregels wist maakte het alleen maar leuker. 

Voor ons was het weer even de reminder dat we regelmatig iets moeten doen wat we nog niet eerder gedaan hebben. Al is het maar iets kleins. Straten in lopen die je nog niet kent. Een vreemde een leuke vraag stellen, of op een plein in een onbekende stad samen een dansje doen. De jongens trekken het niet meer als we het doen waar zij bij zijn, maar we laten ons niet tegenhouden. Ik voel me gek genoeg en vrij om te huppelen. Publiek of niet! 

Grappig genoeg is dat niet buiten m’n comfortzone. Die komt op andere verrassende momenten om de hoek. Gepaard met bijbehorend uitstelgedrag. Gierende remmen. Overdenken, twijfelen, nog eens nadenken. Tijd nemen om te ‘voelen’. Heeeeel veel tijd nemen om te voelen. Want ja, een beslissing moet goed voelen en vanuit de juiste overtuiging genomen…. Ahhhhh F**** it! En dan komt het moment, zonder nadenken, bijna een impuls, noem het op intuitie, ik gewoon GA. En daar ligt m’n gelukt. Voor het oprapen. 

Doe eens gek, doe eens wat nieuws!